Expert in paarden- en mensengedrag
Je had al een baaldag. Omdat je baas "Ik kijk er straks naar. Als ik er vandaag uberhaupt aan toe kom. Of deze week." zei toen je hem attendeerde op dat rapport waar je gisterenavond tot in de kleine uurtjes bloedig aan had zitten knutselen. Of omdat je drie keer zolang deed over de route naar je werk, want de motregen had ervoor gezorgd dat alle andere automobilisten spontaan als natte kranten gingen rijden. Of omdat je hond precies op het moment dat je wilde vertrekken een lading halfverteerde kipstuckjes over je nieuwe schoenen heen kotste. 🐶🤮👟
Alleen leek het wel alsof je vierbenige lieveling net zo'n baaldag had als jij. Mogelijk stond er een grasspriet verkeerd in de wei. Of lag er een zandkorrel scheef op het pad. Was er een hooitje verkeerd gevallen. Hoe dan ook wilde hij plotseling bij elke kruising omdraaien. Was je driehonder meter verder voordat hij die overgang van stap naar draf eens een keertje inzette. En sprong hij een gat in de lucht toen jullie die struik passeerden waar hij drie weken geleden een boskabouter had gespot.
Terwijl hij zo'n braaf paard is. Goed opgeleid. De rust zelve. Echt een topper. 🥇🐴
Op die momenten slaat je innerlijke criticus toe. En echoot er een zinnetje als "Zie je wel, je kunt het niet. Hoe lang heb je nou al een paard? Je zal het wel nooit leren." door je hoofd. En geef je jezelf - pats, pats, pats - 3 draaien om de oren. Terwijl je je al zo rot voelt. Dan moet je wel een hele grote meid of vent zijn om niet met de tranen over je wangen biggelend in het zadel te zitten of je leidtouw vast te houden.
Gebeurt dit 's een keertje, dan overleef je het wel en geniet je alle andere keren extra van jullie samenzijn. 🤩🐴
Maar als je makkelijk aan het malen slaat en het gebeurt de keer daarna weer. En de keer daarna. Dan een keertje niet. Maar wel weer die keer daarna. Dan kan het volume van je innerlijke criticus langzaam maar zeker richting standje 11 gaan.
Dat rottige stemmetje in je hoofd zorgt ervoor dat je steeds vaker met spanning naar je paard toe gaat. Of in het zadel klimt. Of het erf verlaat. Want als je je van tevoren al zorgen maakt of het wel goed zal gaan, ben je een stuk minder los in je lijf en je hoofd om onverwachte dingen op te vangen. Je lontje is ultrakort geworden. Als er dan iets gebeurt, zeilen de "Zie je wel"s je direct om de oren. Waardoor je nog minder los in je lijf en je hoofd wordt en het nog minder leuk wordt.
Wat kan helpen is om van je innerlijke criticus een absurd personage te maken met een raar stemmetje. Die van mij heet Bertil, ziet eruit als een French bulldog en heeft een zeurderige stem die telkens overslaat. [Met verontschuldigingen aan iedereen die gek is op haar/zijn Frenchie! 🤪]
Hoe heet jouw innerlijke criticus? Of mag zij/hij geen naam hebben? 🤪 Ik hoor het graag!
Hester Stasse, Very Important Horse - Betrouwbaar partnerschap met je paard en jezelf
PS: Ik gun iedereen om ontspannen te genieten van de natuur met haar/zijn paard! Wil jij een steuntje in de rug bij het bevechten van de beren op je pad, of om korte metten te maken met je innerlijke critici die maar de hele tijd in je oor blijven blaten? Daar heb ik een speciaal programma voor ontwikkeld, waardoor je blijvend met meer ontspanning en meer zelfvertrouwen met je paard op pad gaat buiten het erf. Kijk even hier wanneer de volgende editie start.
Laat dan je naam en mailadres achter via deze link .