Very Important Horse

Complete flashback van mijn val van Harries rug 😱

[Vervolg op mijn blog "Terug in het zadel!"/"Bekijk je paard eens van de andere kant"]

Wat doe je de eerste keer als je weer bij je vierbenige vriend bent nadat je heel hard van zijn rug af bent gedonderd? Ik koos voor grondwerk. Vind je me daarom een watje? Dat mag. Sowieso denk ik dat het juist na zo'n heftige gebeurtenis belangrijk is om je gevoel te volgen. En mijn gevoel zei "Grondwerk". #dus

Grondwerk is in mijn ogen een fantastische manier om ontspannen kennis te maken met een paard. In dit geval opnieuw. Want het voelde alsof er een tijdperk "Voor de Val" en een tijdperk "Na de Val" was en dat gevoel wilde ik niet mijn relatie met Harrie [niet zijn echte naam om paardenprivacy-technische redenen] laten verpesten. 😅🐴

Niet dat ik hem van de ene op de andere dag was gaan haten. Allesbehalve. Ik bedoel, als je ervoor kiest om op de rug van een vluchtdier te gaan zitten, dan weet je dat zoiets kan gebeuren. Kan hij niets aan doen. Maar ik voelde wel degelijk spanning toen ik in mijn brandweerwagentje stapte om naar stal te rijden. Tel daarbij op dat ik nog een beetje pijn in mijn nek had plus dat ik niet wist of er iemand op stal zou zijn die dag en mijn conclusie was getrokken.

Grondwerk, of grondspel zoals ik het liever noem, is een kwestie van twee vingers/hoeven in de neus voor Harrie en mij.

Zowel op de "gewone" manier van pressure/release als met clickertraining en vrijheidsdressuur hebben we gigantisch veel kilometers gemaakt. Daardoor voelde onze eerste keer samen  na de val als heel normaal. En dat was een fijn opstapje naar mijn plan om een paar dagen daarna wel weer te gaan rijden.

Een lieve stalgenote had aangeboden om er die dag bij te zijn zodat ze een oogje in het zeil kon houden en zonodig de longeerlijn kon aanklikken om me vanaf de grond te begeleiden. Maar man, wat had ik een kriebels in mijn buik toen ik die ochtend naar Harrie toe ging! 😅 Alsof er een hele kolonie bijen door mijn lijf gonsde! 🤪🐝

Uiteraard pikte Harrie het gedoe in mijn kop feilloos op toen ik hem uit de paddock haalde, want hij stapte 10 keer zo snel dan normaal met me mee. Maar door gelijk mijn gebruikelijke stoppen-en-stapje-naar-achteren-oefening in te zetten, waarbij ik elke keer diep uitademde en mijn spieren losgooide, kon ik de spanning goed weg laten vloeien. Bij ons allebei. Mindful poetsen en onderwijl met mijn stalgenote praten hielpen ook enorm en daardoor stapte ik redelijk relaxt de bak in.

"Wil je voor de zekerheid aan de longe?" vroeg ze.

Oeps, gewetensvraag. 😅 "Neuh, volgens mij gaat het zo wel," antwoordde ik, terwijl ik  naast Harrie een rondje door de bak wandelde zodat ik wat makkelijker kon aansingelen. En ja, ik beken dat ik vond dat ik het "gewoon" zonder moest kunnen. #nietsmenselijksismijvreemd 🙈 Ter verdediging: Harrie was zen, het was rustig weer, de zombieboer die het perceel naast de bak nog weleens onveilig maakte was in geen velden of wegen te zien en er waren geen duiven, kauwen of andere luchtwaardige gevaren in de buurt.

Ideale omstandigheden, met andere woorden.

Mijn maag maakte een bescheiden salto terwijl ik mijn voet in de beugel zette, maar toen Harrie met zijn onmiskenbare relaxte tred van het krukje wegstapte, voelde het binnen een paar passen alweer helemaal vertrouwd. Fijn. Ik ademde nog een fractie dieper uit. Harrie ook.

De volgende ronde voelde nog beter en die daarna had ik nauwelijks spanning in het zadel. Wat een verschil de afleiding van een interessant gesprek voeren met je stalgenote niet kan maken... Een paar rondes later probeerde ik een drafje uit en door diep te blijven ademen was ook dat goed te doen. 😅

"Zullen we anders een sprongetje maken?" vroeg mijn stalgenote vrolijk. "Vindt Harrie hartstikke leuk!"

Ik keek haar fronsend aan. Fijn dat Harrie dat leuk vond, maar wat vond ik daar eigenlijk van? Bekentenis: ik heb een keer in mijn leven springles gehad. Tenminste, geplande springles dan. Die had ik heel gaaf gevonden en was prima verlopen. Alleen was dat op een kleiner model dan Harrie met zijn 1.74 m.

"Ja joh, gewoon doen. De balk hoeft niet hoog te liggen. Op het eerste gaatje is meer dan genoeg. Gaat vast goed."

Nou ben ik gek op uitdagingen, alleen twijfelde ik of dit het juiste moment was om er eentje aan te gaan. Tegelijkertijd ben ik opgevoed met de gedachten #nietaanstellen en #gewoondoen En als je zonder teugels kan rijden op een galopperend paard omdat je een boog en een stel pijlen in je handen hebt, dan moet zo'n sprongetje van een centimeter of 20 peanuts zijn. Toch? 🥜

Voor ik het wist vormde mijn mond de woorden: "Oke, doen we!"

Binnen de kortste keren stond er een hindernis in de bak met een balkje op de onderste lepels. Sh*t, ging ik dit echt doen? "Natuurlijk ga je dit doen. Heb je gezien hoe laag het is? Schijterd!" tetterde een stemmetje door mijn hoofd.

"Doe het anders de eerste keer in draf," riep mijn stalgenote die waarschijnlijk de twijfel op mijn gezicht had opgevangen.

Oke. Moest kunnen. Ik liet Harrie richting de hindernis draven en voelde hoe die in een iets hogere versnelling schoot toen hij merkte dat het de bedoeling was dat we er echt overheengingen. "Als dat maar goed gaat," schoot het door me heen. Ik verwachte dat mijn grote vriend gewoon over de balk heen zou draven, alsof het een cavaletti was. Maar nee, die grappenmaker maakt me toch een sprong over dat ieniemienie balkje!!! 😱🦅

Kennelijk had hij het idee dat die balk geen 20 cm maar 2 meter hoog lag! 😱😱

BAM! Een complete flashback van mijn val van Harries rug schoot door mijn hoofd en lijf! 😱😱😱

Want die sprong voelde precies als toen hij met 4 benen de lucht in ging na het knetterende schetensalvo van het paard aan de longe dat vooraf was gegaan aan mijn lancering! 🚀

Ja, ik bleef zitten. Ja, ik kon hem terugnemen naar stap.

Maar mijn hart leek mijn ribbenkast kapot te willen beuken, terwijl mijn ademhaling compleet uitgeschakeld was en het zweet aan alle kanten uit mijn poriën spoot.🤯

Ik liet Harrie halthouden in een hoek van de bak en probeerde mijn voeten weer te voelen, want het leek alsof mijn lichaam vanaf mijn hals naar beneden compleet verdwenen was. Terwijl ik toch echt kon zien dat het nog aan me vast zat.

"Gaat het?" hoorde ik achter me.

Ik keek om en hapte naar adem. "Ja hoor." 😬😳

Mijn stalgenote trok een wenkbrauw op.

"Hij sprong wel heel hoog."

Mijn stem klonk een halve octaaf hoger dan normaal. 🐭 Er zat ook een trillertje in dat me immens irriteerde. 🎢 "Ennuh... dat leek wel HEEL erg op toen hij zo bokte." 😱

"O nee! Sorry sorry! Daar had ik helemaal niet aan gedacht toen ik voorstelde om een sprongetje te maken! Sorry!" 🙈

Mijn stalgenote was superbegripvol en ze schoot gelukkig niet in de overbezorgde moeder-stand. 😅👩‍🍼Daardoor lukte het me om mijn spanning los te laten, in het nu terug te komen en zeilde ik een kwartier later wel redelijk ontspannen over het balkje.

Bijkomend voordeel was natuurlijk dat ik dit keer voorbereid was op Harries megasprongen over minibalkjes. 😅🐴🦅

*****

Ik had mazzel met mijn stalgenoten, maar ik heb ondertussen heel wat (buiten)ruiters en wandelaars gesproken die door de opmerkingen en acties van hun stalgenoten juist meer spanning hebben gekregen. Dat is de reden dat een van de afleveringen van mijn komende podcast-reeks over angst en spanning tijdens het buitenrijden en wandelen over dat onderwerp gaat.

Kijk jij uit naar die serie omdat je zelf ook weleens last hebt van knikkende knietjes tijdens je buitenrit of wandeling? Luister dan alvast aflevering 10 over je basis spanningsniveau en de invloed daarvan op je vierbenige maatje, dan haal je het meeste uit de reeks. Je hoort hem via je favoriete podcast-app of hier via de link naar Spotify.

Of luister alle afleveringen opnieuw natuurlijk, dan weet je zeker dat je niets mist. 🤪🐴

Begrijpen jouw stalgenoten jou als je een keertje niet gaat rijden of na een paar rondes afstapt omdat het niet goed voelt? Ik ben benieuwd!

Hester Stasse, Very Important Horse - Betrouwbaar partnerschap met je paard en jezelf

PS: Eindelijk eens goed aan de slag met je angst of spanning? Dan is mijn traject "Ontspannen Buitenruiter en Wandelaar" iets voor jou!

PPS: Lezen wat er een paar weken na mijn flashback gebeurde? Klik hier.

Op de hoogte blijven van mijn blogs en artikelen?

Laat dan je naam en mailadres achter via deze link .