Tik met de zweep?

“Als ik hem een tik met de zweep geef, gaat hij er wel langs. Hij stelt zich gewoon aan.”

Deze opmerking hoor ik regelmatig als ik praat over dat je beter kunt afstappen of teruggaan als een paard zo bang is dat hij ergens niet voorbij durft te stappen. En ja, kennelijk “werkt” die tik dus. Want anders zou het paard niet langs dat enge ding lopen, terwijl hij in eerste instantie weigerde om dat te doen.

Toch?

Wat ik interessant vind is om uit te pluizen waarom die tik “werkt”. En in hoeverre hij blijft “werken”. Of dat er misschien toch wat minder handige bijwerkingen aan vastkleven.

Even vanuit de ogen van het paard:

Je bent op buitenrit met je mens en jullie komen een ding tegen dat je niet direct herkent. Het heeft iets weg van een poema die op het punt staat om een sprong te maken, maar helemaal zeker weet je het niet. Voor jou reden genoeg om stokstijf stil te blijven staan. Je probeert je om te draaien, want in zulke situaties kan je beter het zekere voor het onzekere nemen. Je hele lijf schreeuwt dat je moet vluchten, maar je mens zorgt er met zijn benen en teugels voor dat je met je neus in de richting van dat enge dier of ding blijft.

Plotseling voel je een vlijmende pijn op je bil. In paniek vlucht je vooruit, langs het poema-achtige ding. Was er nog een poema die je niet had zien aankomen en die je in je bil beet? Maar goed dat je hem wist te ontkomen.

Klinkt dit als aanstellen? Of zou het misschien eerder een kwestie zijn van vluchten van iets dat nog erger is?

Even vanuit de ogen van een ander paard:

Je bent op buitenrit met je mens en jullie komen een ding tegen dat je niet direct herkent. Het heeft iets weg van een poema die op het punt staat om een sprong te maken, maar helemaal zeker weet je het niet. Voor jou reden genoeg om stokstijf stil te blijven staan. Je probeert je om te draaien, want in zulke situaties kan je beter het zekere voor het onzekere nemen. Je hele lijf schreeuwt dat je moet vluchten, maar je mens zorgt er met zijn benen en teugels voor dat je met je neus in de richting van dat enge dier of ding blijft.

Plotseling voel je een vlijmende pijn op je bil. Het geluid van de zweep herken je maar al te goed. En je weet dat als je nu blijft staan, het niet bij die ene klap blijft. Dus ga je zo snel mogelijk langs het poema-achtige ding om dat te voorkomen.

In hoeverre klinkt dit als aanstellerij? Of zou het misschien eerder een kwestie zijn van vluchten van iets dat nog erger is?

Stel dat het een blijvende oplossing is,

en het paard vervolgens wel altijd langs poema-achtige dingen loopt, misschien dat het die angst dan waard is? Helaas is dat maar zelden zo. In de meeste gevallen zal de angst zelfs groter worden waardoor je paard op grotere afstand al gaat reageren en steeds sneller langs het ding gaat. In paniek. Totdat je hem niet meer houden kan.

Bijwerkingen

Hoe zit het daar eigenlijk mee? Sowieso laat het mens duidelijk merken dat hij de angst van het paard niet serieus neemt. Door op zo’n moment een tik te geven zorgt hij ervoor dat die angst groter wordt. Vaak heeft dat tot gevolg dat het paard steeds nerveuzer wordt tijdens buitenritten. Of dat hij zich compleet afsluit en als een robot doet wat hij moet doen, terwijl hij inwendig op springen staat.

En dan de hamvraag: wil jij zo’n relatie hebben met je paard?

Of past een betrouwbaar partnerschap waarin jullie naar elkaar luisteren en elkaar respecteren beter bij jou? In het laatste geval is samen trainen op spannende situaties en zo jullie wederzijdse vertrouwen opbouwen de beste optie.

Hoe denk jij hierover? ik hoor het graag!

Hester Stasse, Very Important Horse

PS: Kan jij nog wel wat tips gebruiken om aan de slag te gaan met je eigen spanning en die van je paard, zodat jullie buitenritten (weer) een feestje worden? Regelmatig geef ik online masterclasses over ontspannen buitenrijden. Zou jij daar ook aan mee willen doen? Kijk even hier wanneer de volgende is . Net gemist? Laat het me graag even weten , want bij voldoende interesse prik ik een nieuwe datum.