Very Important Horse

"Soms is op tijd stoppen het beste wat je kan doen." Met die zin eindigde Heleen Florusse, een coach die me jaren geleden enorm fijn geholpen heeft, haar blog van 5 oktober. Ik las hem vanochtend en toevallig (?) hangt juist die zin al een paar dagen in mijn hoofd. Hij stond ook op een van de dia's van de Online Masterclass "Paards-Nederlands / Nederlands-Paards" die ik afgelopen donderdag gaf. Want bij het trainen van paarden is op tijd stoppen eigenlijk altijd het beste wat je kan doen. En tegelijkertijd zooooo moeilijk!

Hoe vaak ik zelf in de valkuil ben gestapt...

... van te lang doorgaan - daar wil ik liever niet te lang bij stilstaan. Vaak. Want wat is het verleidelijk om nog eventjes door te gaan als het goed gaat. Nog een keer extra die trailer in. Alleen nog maar dit oefeningetje en dan stoppen we. Tot die boom, dat kruispunt, het volgende huis en dan terug. Alleen gaat het dan minder lekker dan de keer daarvoor. Of helemaal niet. En dat zorgt ervoor dat je met een katterig gevoel eindigt. Een domper op je hele training, waarin je eigenlijk een prachtig resultaat hebt behaald, alleen voelt dat niet meer zo.

Achteraf besef je...

... dat je twijfelde of je moest stoppen of niet. Omdat je onbewust wel wat signalen van je paard had opgepikt dat zijn mentale emmertje behoorlijk vol zat. Of dat van jou zelf. Of dat er dingen in de omgeving gebeurden waardoor de omstandigheden verslechterden. En toch ging je door. Omdat het niet zo'n hele grote extra uitdaging leek. Omdat de tijd nog niet voorbij was. Of omdat je geleerd hebt om pas te stoppen als je een bepaald punt in je training hebt bereikt. Of dat bij je collega's hebt gezien. Alleen zeggen al die punten helemaal niets over hoe je paard en jij jullie op dat moment voelen. Want als er een ding als een paal boven water staat, is het wel dat elke situatie, elke persoon en elk paard anders zijn. En dan ook nog eens van seconde tot seconde.

Pas had ik een fantastisch voorbeeld van hoe op tijd stoppen een enorm verschil kan maken

We hadden al een paar keer samen geoefend als voorbereiding op het trailerladen. Vandaar dat Jasper vlekkeloos reageerde op de bewegingen van zijn eigenaresse en hij ook al ervaring had met het lopen over vreemde ondergronden en door een smalle doorgang. De laatste keer dat hij was vervoerd was - zacht gezegd - weinig ontspannen en vriendelijk gegaan omdat hij weg moest op zijn oude plek. Geen wonder dus dat hij al bij het naderen van de trailer met zijn hoofd en hals hoog in de lucht ging lopen, terwijl zijn ogen en neusgaten opengesperd waren en zijn oren met touwtjes vastgebonden leken aan dat enge ding.

Door te focussen op het in kleine stapjes...

... telkens weer benaderen van de trailer en er vervolgens rustig achteruit vandaan te gaan, kon Jasper meer en meer ontspannen. Op die manier durfde hij na een tijdje zelfs twee voeten op de klep te zetten en werd hij geinteresseerd in de binnenkant van de trailer. Erin was op dat moment echter letterlijk en figuurlijk een stap te ver voor hem. Alleen liep degene die zijn weidemaatje leidde net iets te snel bij ons vandaan de laatste keer dat hij van de klep af kwam, waardoor hij toch nog even spanning opbouwde in de buurt van de trailer en dat was nou precies niet hoe we hadden willen eindigen. Natuurlijk hadden we die laatste keer over kunnen doen, maar vanwege de tijd... Toen Jasper na het afdoen van het halster er vandoor stoof, was het extra duidelijk dat dit einde allesbehalve ideaal was geweest. Vet leerpunt.

Aan het begin van de volgende training...

... was het duidelijk dat de eigenaresse op een positieve manier door was gegaan met de training. Doordat ze hem hooi had gevoerd op de klep en een stukje in de trailer liep Jasper nu heel ontspannen naar de trailer toe en ging hij op zijn gemakje met twee en soms zelfs vier voeten op de klep staan eten. Zijn interesse in de rest van de trailer groeide duidelijk, maar verder erin lopen om op onderzoek uit te gaan zag hij nog niet zo zitten. Totdat hij er plotseling in liep en hij daar eigenlijk zelf zo van schrok dat hij zich het liefste had omgedraaid en eruit was gesprongen. Door rustig te blijven en hem te blijven vragen om achteruit te lopen deed hij dat uiteindelijk, waarna we hem een lange pauze hebben gegeven waarin hij uitgebreid kon grazen en zijn spanning los kon laten.

De keer daarna was hij aanmerkelijk rustiger...

... en werkte de "achteruit" ook prima - een bevestiging dat zijn spanningsniveau veel lager zat. Dus zijn we gestopt. En toen bleek het verschil met de keer daarvoor pas echt. Want waar hij er toen als een pijl uit de boog vandoor galoppeerde nadat we zijn halster hadden losgemaakt, bleef hij nu bij ons in plaats van naar zijn maatje toe te gaan. Hij stond ons met een vrolijke blik in zijn ogen te observeren terwijl we de spullen opruimden en volgde ons vervolgens zelfs langs het hek toen we naar de auto liepen. Wat een cadeautje!

Voor het trainen van je paard en eigenlijk voor zo'n beetje alles waar je mee te maken krijgt, geldt dus: stop op tijd

Laat alle gedachten over hoe het zou moeten zijn los en focus je op wat er is. Volg vooral je gevoel en blijf bij jezelf en je paard. En ja, dat is inderdaad een kwestie van oefenen en leren van de keren dat je de verkeerde beslissing nam. Gebeurt mij in mijn enthousiasme ook nog steeds. Maar de cadeautjes die je krijgt als je dat wel doet en je vaker en vaker op tijd stopt, zijn het dubbel en dwars waard.

Succes met trainen en vooral met stoppen! ;-)

Hester Stasse, Very Important Horse - Meer ontspanning, plezier en vrijheid met paarden