Very Important Horse

In een vorige blog schreef ik over hoe ik had zitten genieten in de wei toen Boy in dromenland was. Vandaag deel ik graag hoe het er in mijn dromenland uitziet. Want ik heb al een tijdje een droom... 🐴😊💭

Niet zo'n baanbrekende droom als Martin Luther King had in 1963, maar wel eentje waarin het net zo goed gaat om gelijkwaardigheid. Tussen paarden en mensen in dit geval. Want ik vind het niet OK dat sommige mensen vinden dat hun paard "zijn plek" moet weten. Ik vind het niet OK dat sommige mensen vinden dat paarden altijd maar zin moeten maken als ze geen zin hebben. Ik vind het helemaal niet OK dat sommige paarden worden veroordeeld tot eenzame opsluiting en hevig beperkt worden in het kunnen uitoefenen van hun natuurlijke gedrag. Ik vind het nog minder OK dat sommige mensen vinden dat paarden enkel bestaansrecht hebben als ze hun dromen vervullen en dat ze worden afgeschreven zodra dat vanwege blessures of ouderdom niet meer gaat.

Hoe anders dan slaven zijn paarden dan eigenlijk?

Het feit dat paarden en wij anders zijn, betekent toch niet dat ze minder waard zijn dan wij? Dat ze behandeld zouden moeten worden als fietsen die je wanneer je wilt uit de stalling trekt en er weer in terugzet, en ze wegdoet als ze kapot zijn? Als je de intelligentie van een vis of een olifant zou afmeten aan hoe goed ze in een boom kunnen klimmen, snapt iedereen dat dat niet klopt. Waarom wordt het dan plotseling anders als we paarden met mensen vergelijken? Want laten we wel wezen, we veroordelen ze regelmatig omdat ze op zijn paards reageren op de dingen die voor mensen heel gewoon zijn. Opvliegende plastic zakjes bijvoorbeeld, en poetsplaatsen, voeten optillen op commando, trailers, vast staan, mensen op je rug hebben of karren achter je billen. Wij begrijpen hoe die dingen werken. Paarden snappen dat niet en dus nemen ze het zekere voor het onzekere als ze er nog niet mee hebben leren omgaan of gespannen zijn: ze gaan in de vluchtstand. En in de vechtstand als vluchten niet lukt.

Vanaf dat ik klein was heb ik dieren gezien als familie. Weliswaar met een andere vorm, een vacht, veren of schubben en compleet andere wensen en voorkeuren, maar nog steeds familie. Ik voelde dat we allemaal met elkaar verbonden zijn. In gelijkheid en in uniekheid. Het frustreerde me dan ook mateloos dat ik niet "gewoon" met ze kon praten. Vandaar mijn obsessie om hun lichaamstaal te leren.

Paarden hebben altijd een speciaal plekje ingenomen in mijn hart. Toen ik ze voor het eerst zag, wist ik dat het niet anders kon dan dat het magische dieren waren. Zoveel kracht, zoveel gratie, zoveel flow. Ergens op of in dat imposante lijf moesten vleugels verstopt zitten, al was het maar in hun hoofd. En op die vleugels wilde ik meeliften.

Dat ik nu met deze fantastische dieren mag werken maakt me immens dankbaar. Alleen zie ik helaas nog iets te vaak paarden waarbij de magie verdwenen is. Die met doffe ogen doen wat ze moeten doen en zo mensen blij maken. Dat is niet hoe ze geboren zijn, dat weet ik zeker. Kijk maar eens hoe onbevangen veulens door het gras dartelen; die diertjes bruisen nog van de magie. Ergens op weg naar het vervullen van de droom van een mens zijn de dofgeoogde paarden hun tover kwijtgeraakt. Omdat er geen plek was voor hun wensen in die droom.

En dat kan zo anders.

Door elkaar als gelijke te ontmoeten. Uit te gaan van situationeel leiderschap, net als in de natuur. Want zodra je plek maakt voor zowel de wensen van je paard als die van jouzelf in je droom, dan groei je er allebei naartoe en heb je allebei plezier op weg naar het verwerkelijken ervan. Of pas je hem aan zodat hij voor jullie allebei klopt. Soms zal het van de ene kant uit een beetje meer geven dan nemen zijn, soms vanuit de andere. Kwestie van luisteren naar wat de ander zegt en een "nee" respecteren. Maar gemiddeld is er balans. En daar gaat het om. Dan word je elkaars betrouwbare partner. Dan haal je het beste uit julliezelf. Dan word je samen een bijzonder indrukwekkende combinatie. Dan is 1+1=4. En dan voel je allebei ontspanning, plezier en vrijheid met elkaar en dankzij elkaar. Dan glinsteren de ogen van mens EN paard.

Dit is wat ik iedereen met een paard in zijn leven gun. Dit is mijn droom. 🐴😊💭

(Hoe ik in de toekomst mensen en paarden via Very Important Horse in deze droom wil laten delen, lees je hier . 😉)

Hester Stasse, Very Important Horse - Meer ontspanning, plezier en vrijheid met paarden