"Ik heb geen hulp nodig!"

 

Dat hoor ik mezelf nog zeggen toen ik het jaren geleden helemaal niet meer naar mijn zin had bij mijn toenmalige werkgever. Een vriendin had me aangeraden om eens met een coach te gaan praten, maar daar was ik het niet mee eens. De hulp van iemand anders inroepen was voor mij een zwaktebod; ik was toch slim genoeg om er zelf uit te kunnen komen?

 

Doe het zelven

Mijn oplossing was simpel: ik kocht een zelfhulpboek en ging aan de slag. Uiteraard had ik dat boek zorgvuldig uitgezocht, want de schrijver beschreef exact die punten waar ik op dat moment mee worstelde: motivatieproblemen, gebrek aan focus en een te vaag doel. Een paar weken lang las ik elke dag een stuk en werkte ik de oefeningen uit. Vervolgens ging de regelmaat er een beetje uit. Keertje niet zo’n zin, te druk met andere dingen of verdorie, ik mag toch ook weleens een avondje uit. Vervolgens ging ik de oefeningen overslaan ["Die doe ik later wel.”] en las ik alleen nog maar verder. Mijn achterliggende gedachte daarbij was dat ik het boek zo snel mogelijk uit wilde lezen om de kennis toe te kunnen toepassen. Alleen verslofte ook dat plan vrij rap. Een maand later was het boek onder een paar fantasyboeken terecht gekomen en keek ik er hooguit eens in de twee weken in. Met groeiende tegenzin - dat wel. Uiteindelijk sneeuwde het helemaal onder totdat ik het na een opruimbeurt in de kast zette.

 

Alleen liep het nog steeds niet lekker op mijn werk...

 

Nog meer doe het zelven

Een zelfde situatie kwam ik een paar jaar later tegen toen ik een tijdje iemands paard mocht rijden. Ik volgde toen geen lessen meer bij de manege omdat ik me niet kon vinden in de manier waarop de lessen daar werden gegeven en was nog niet op zoek gegaan naar een alternatief. Mijn leenpaard had de neiging om vooral in galop rechtsaf te gaan als ik linksaf wilde en dat maakte mijn ritjes er niet leuker op. Ook nu vond ik dat ik dit alleen moest kunnen oplossen. Ik had tenslotte jaren les gehad en moest het zo langzamerhand weleens weten. Ik ging in boeken en op internet op zoek naar tips, probeerde die uit, maar vond geen oplossing. Uiteindelijk ging ik de galop maar vermijden, ook al was dat mijn favoriete gang. Alleen loste dat niets op, want toen ging mijn leenpaard hetzelfde gedrag in draf vertonen.

 

Kop in het zand

Beide situaties maakten mijn leven er niet leuker op. In het eerste geval werkte ik (meer dan) full-time en dus waren er heel wat uren per week dat ik zat te balen. En omdat het probleem groot genoeg was om over te malen, hield dat balen niet op als ik naar huis ging. Paardrijden deed ik om mezelf te ontspannen en plezier te hebben, maar dat was na een tijdje allesbehalve wat er gebeurde als ik in het zadel klom. Niet bepaald wat ik ervan verwachtte, met andere woorden. In beide gevallen probeerde ik uit alle macht om de problemen te negeren door mijn kop in het zand te steken, maar kwam ik al gauw tot de conclusie dat de situatie daar niet beter van werd.

 

Had ik dat maar eerder gedaan!

Uiteindelijk heb ik mijn monsters in de ogen gekeken en heb ik toch maar (stiekem) hulp gezocht. Voor de situatie op mijn werk ging ik naar een coach en voor het paardrijprobleem vroeg ik een rijinstructrice om eens een paar keer mee te kijken. Vervolgens waren mijn pijnpunten in een paar sessies verdwenen. Wat een opluchting! Eigenlijk vond ik achteraf dat ik dat veel eerder had moeten doen, zodat ik mezelf een hoop tijd en frustratie had kunnen besparen. Want het voordeel van het inschakelen van deze deskundigen was natuurlijk dat die meer ervaring hadden met het oplossen van zulke problemen dan ik. Daarnaast durfden zij kritische vragen te stellen en me zo indirect te wijzen op dingen die ik niet handig deed - iets wat boeken ook wel doen, maar als jij er overheen leest, zullen ze de vraag niet nog een keer stellen. En - als het nodig is - nog een keer en nog een keer en nog een keer.

 

Stok achter de deur

Dat was overigens niet het enige voordeel. Door regelmatig af te spreken, werkten mijn coach en mijn rijinstructrice als vriendelijke stokken achter de deur om aan de gang te blijven. Dus blokkeerde ik tijd in mijn agenda om het huiswerk te doen dat mijn coach me had opgegeven, en ging ik de dag voor mijn rijles nog even extra oefenen. Want hé, ik wilde natuurlijk niet afgaan als een gieter als we elkaar weer ontmoetten. Daarnaast zorgde die regelmaat ervoor dat ik mezelf nieuwe gewoonten eigen maakte. Zoals je waarschijnlijk weet, lukt dat niet als je iets een keer doet, maar moet je nieuw gedrag herhalen, herhalen en nog eens (tig keer) herhalen om er een automatisme van te maken.

 

Hoe zit dat met jou? Loopt alles op rolletjes, of zou je misschien ook stiekem een steuntje in je rug kunnen gebruiken om de relatie met je paard en/of jezelf te verbeteren? Tip: wacht in het laatste geval niet te lang om hulp te zoeken.

 

Hester Stasse, Very Important Horse - Meer ontspanning, plezier en vrijheid met paarden

PS: Twijfel je aan wat training en/of coaching voor jouw situatie zouden kunnen betekenen? Dan maak ik graag een (gratis) videobelafspraak met je om samen met jou te bespreken wat je op dit moment het meeste zal helpen. Hier vind je meer informatie en de aanmeldlink.

Op de hoogte blijven van mijn blogs en artikelen?

Laat dan je naam en mailadres achter via deze link .