Very Important Horse

Ik zal het maar eerlijk bekennen: ik heb lang geaarzeld voordat ik het hele verhaal over wat ik eind 2021 meemaakte met je durfde te delen. Precies om dezelfde reden dat zoveel amazones/ruiters die minder plezier hebben met hun paard vanwege hun angst of spanning het heel lang uitstellen om daar hulp bij te vragen: ik schaamde me ervoor. 🙈 Want ik, de coachende trainer die jou helpt om je spanning bij of op je paard steeds makkelijker los te laten, kon toch zelf geen angst of spanning hebben in het zadel? Maar goed, ik ben - net als jij - natuurlijk ook nog altijd een mens en dus is het hartstikke logisch dat ik zulke emoties voel nadat het een keer is misgegaan.

Vandaar dat ik nu toch mijn hele verhaal deel. Wie weet heb je er iets aan om te weten dat je niet de enige bent die zoiets heeft meegemaakt en dus ook niet de enige die zich ervoor schaamt.

*****

"O sh*t, dit gaat mis!" schoot het door mijn hoofd toen ik scheef in het zadel belandde na de tweede bok, 90 graden de andere kant uit dan de eerste. "Als hij maar niet..." 😱

Maar Harrie [niet zijn echte naam om paardenprivacy-technische redenen] deed het wel.

Nog een bok. Hoger. En nog een. Nog hoger.

En toen werd ik gelanceerd... 🚀

Geen idee of ik me nog krampachtig ergens aan heb geprobeerd vast te klampen. Teugels, zadel, manen, iets. Of dat ik gewoon heb losgelaten omdat ik wist dat ik deze rodeoreeks toch niet kon uitzitten. En in hoeverre ik me dankzij jarenlange judotraining automatisch heb opgerold om mijn val te breken.

Geen idee.

Het zou zomaar kunnen.

Ik weet ook niet of ik een paar seconden "weg" ben geweest na mijn onzachte landing vanaf +/- 1.75 m plus bokhoogte. Zou me weinig verbazen. Wat ik wel weet is dat toen ik mijn ogen opendeed de omheining van de buitenbak heel dichtbij was. En dat Harrie vlak achter me stond. 🐴

Het volgende wat ik me gewaarwerd, waren de stemmen van stalgenoten die snel dichterbij kwamen. "Gaat het?" "Voorzichtig!" "Blijf liggen!" "Rustig aan!"

En daarna die bizar onbedwingbare drang om NU op te staan en NU weer in het zadel te klimmen, want anders...

Anders zou ik dat nooit meer doen...

Toch?

De paniek van geen hulp durven aannemen overstroomde me. "Geen probleem!" riep ik met overslaande stem, wapperde irritant zwakjes met mijn hand om mijn stalgenoten op afstand te houden en hees me wat onhandig op aan de omheining.

Om vervolgens mijn benen als spaghetti onder me te voelen bezwijken zodat ik tussen Harries benen terechtkwam. En een onbedaarlijke lachbui kreeg. 😅

[Overigens die verbaasde blik van Harrie van "wat doe jij nou?" Onbetaalbaar! 😂]

"Hola, blijf nou liggen!" hoorde ik iemand roepen.

Voetstappen die naderden.

"No way! Ik zal me verd*mme toch niet laten kennen," gromde ik tussen mijn op elkaar geklemde bijtertjes en deed een tweede poging om in de benen te komen. Nu met een ijzeren grip om de balken van de omheining.

YES!

Ik stond weer. Testte even uit of mijn pootjes het nu wel deden door voorzichtig los te laten en ja.

Zucht.

Ja, ik stond.

En.

Geen pijn! Mega-mazzel dus. 😅

Of...

In een waas leidde ik Harrie in de richting van de opstapkruk aan de andere kant van de bak. Want er was maar een ding wat nu MOEST gebeuren: terug in het zadel! 💪

Hoe dat ging? En of het een goed idee was? Daar schrijf ik de volgende keer over. 😉

Maar als het bovenstaande jou bekend in de oren klinkt omdat je iets vergelijkbaars hebt meegemaakt EN je daar nu nog last van hebt op weg naar stal, als je in het zadel klimt, tijdens het grondwerk, en/of tijdens het rijden, dan help ik je graag om daar vanaf te komen . Meerdere keren per jaar start de "Mindset-Boost voor Paardenmensen" , waarin ik jou en een klein groepje "lotgenoten" in 12 weken ondersteun om even zen als je paard te worden. Ofwel #SchijtAanDie7Kleuren te krijgen! 😉 Stuur me een berichtje , dan plannen we een videobelafspraak waarin ik naar jouw verhaal luister en we samen kijken wat jou op dit moment het meeste gaat helpen.

Tot gauw!

Hester, Very Important Horse

PS: De grote groene veeg op de achterkant van mijn helm zegt duidelijk dat ik een "close encounter of the fency kind" heb gehad. En dat ik zonder dat hoofddeksel waarschijnlijk nu iets minder vrolijk achter mijn laptop had gezeten. Of helemaal niet. #draageencap #geengeintje

PPS: Liever eerst van een afstandje kennismaken? Ook de online masterclass "#blijmens - Leer ontspannen bij en op je paard" geef ik meerdere keren per jaar. Kijk even hier wanneer de volgende gepland staat. O en als je je daarna inschrijft voor het Mindset-Boost-programma krijg je je investering in deze masterclass terug.